Powrót do żywych, czyli o współczesnym doktorze Frankensteinie

Nie ulega żadnej wątpliwości, że rozwój technologii, medycyny czy jakiejkolwiek innej gałęzi wiedzy musi bazować na licznych testach i doświadczeniach. Dlatego też na przestrzeni dziejów naukowcy, chcąc dokonać prawdziwego przełomu w swojej dziedzinie badań, decydowali się na przeprowadzanie różnorakich eksperymentów. Niektóre z nich kończyły się ogólnoświatowym sukcesem, inne – kończyły marnie, a dziś stanowią jedynie przedmiot naukowych anegdot.
Świetnym tego przykładem była działalność Roberta E. Corsnisha, żyjącego w latach 1903-1963. Cornish był naukowcem pracującym na uniwersytecie w Californi. Pewnego dnia doszedł do wniosku, że śmierć człowieka jest czymś, czemu można zapobiec, lub to naprawić. W związku z tym poświęcił on kilka lat swojego życia na eksperymenty, które w dzisiejszych czasach wywołałyby jedynie skandal.
Główne założenie badawcze Cornisha opierało się na tym, że jeżeli śmierć nastąpiła w ciągu ostatnich 10 minut (logicznie byłoby zapytać dlaczego akurat 10, a nie np. 11?), to z całą pewnością takiego człowieka można jeszcze przywrócić do życia, ponieważ narządy nie uległy jeszcze rozkładowi. Cornish rozpoczął więc pierwsze eksperymenty na zwierzętach.

W tym celu dusił kolejno psy i pozostawiał je martwe na wspomniane 10 minut. Następnie rozpoczynał tzw. „czynności właściwe”, które polegały głównie na aplikowaniu ogromnych ilości adrenaliny i leków przeciwzakrzepowych. Co ciekawe, metoda ta miała dokładnie 50% skuteczność, ponieważ z czterech prób, dwie zakończyły się częściowych sukcesem. Mówiąc „częściowym” mamy na myśli fakt, że zwierzęta miały uszkodzony mózg i były ślepe.
Dalszy rozwój badań Cornisha powstrzymały jednak władze uczelni, które dowiedziały się o eksperymencie i wysłały go na przymusowy urlop. Jak wypadłyby testy na ludziach – tego już nigdy się nie dowiemy.